Προφητεία Αγίου Παϊσίου για Χριστούγεννα: «Τις γιορτές…»

Τα λόγια του Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης για τα Χριστούγεννα αναδεικνύουν το βαθύτερο νόημα των αγίων ημερών, πέρα από την εξωτερική λαμπρότητα και την καταναλωτική διάσταση. Μέσα από τη διδασκαλία του, προβάλλεται η πνευματική εγρήγορση, η ταπείνωση και η εσωτερική συμμετοχή ως ο μόνος τρόπος για να βιώσει κανείς αληθινά τη χαρά της Γέννησης του Χριστού.

Ο Άγιος Παΐσιος, κατά κόσμον Αρσένιος Εζνεπίδης, ο Έλληνας μοναχός που ενέπνευσε τον ελληνισμό με τον βίο και την ασκητική του πορεία, στάθηκε ιδιαίτερα στο γεγονός ότι οι γιορτές δεν εξαντλούνται στα πλούσια εδέσματα και στα λαμπιόνια, αλλά αποτελούν ευκαιρία πνευματικής αναγέννησης. Όπως τόνιζε, ο Χριστός «μας ανασταίνει αληθινά», αρκεί ο άνθρωπος να προσεγγίζει τις άγιες ημέρες με πνευματική όρεξη και συμμετοχή. Χαρακτηριστικά έλεγε:

«Ο Χριστός με τη μεγάλη Του αγάπη και με την μεγάλη Του αγαλλίαση που σκορπάει στις ψυχές των πιστών με όλες τις άγιες γιορτές Του, μας ανασταίνει αληθινά αφού μας ανεβάζει ψηλά πνευματικά… τότε τις γλεντάμε πνευματικά και μεθάμε πνευματικά από το παραδεισένιο κρασί που μας φέρνουν οι Άγιοι και μας κερνούν».

Ιδιαίτερη βαρύτητα έδινε στο πού στρέφεται ο νους τις ημέρες των εορτών, επισημαίνοντας: «Τις γιορτές για να τις ζήσουμε, πρέπει να έχουμε τον νου μας στις άγιες ημέρες και όχι στις δουλειές που έχουμε να κάνουμε για τις άγιες ημέρες». Κατά τον Άγιο, η μελέτη των γεγονότων κάθε εορτής, η προσευχή και η προσεκτική παρακολούθηση των τροπαρίων οδηγούν σε εσωτερική αλλοίωση του ανθρώπου και σε αληθινή βίωση των θείων μυστηρίων.

Αγρυπνία, σπήλαιο και το μυστήριο της Γέννησης

Η πνευματική στάση του Αγίου αποτυπώνεται και στον τρόπο με τον οποίο μιλούσε για την Αγρυπνία των Χριστουγέννων. Όταν τον ρωτούσαν αν μετά την αγρυπνία πρέπει να κοιμηθούν, απαντούσε με νόημα:

«-Χριστούγεννα και να κοιμηθούμε! Η μητέρα μου έλεγε: “Απόψε μόνον οι Εβραίοι κοιμούνται”».

Με αυτό θύμιζε ότι τη νύχτα της Γέννησης του Χριστού οι άρχοντες κοιμούνταν, ενώ οι ποιμένες αγρυπνούσαν και μόνο εκείνοι αξιώθηκαν να δουν το μεγάλο θαύμα. Στην περιγραφή του για το σπήλαιο της Βηθλεέμ, τόνιζε την απόλυτη φτώχεια του τόπου: «Ήταν μία σπηλιά μέσα σε έναν βράχο και είχε μία φάτνη, τίποτε άλλο δεν είχε… Το γαϊδουράκι και το βοϊδάκι, με τα χνώτα τους ζέσταναν τον Χριστό!», επικαλούμενος και τον λόγο του Προφήτη Ησαΐα: «Ἔγνω βοῦς τον κτησάμενον και όνος την φάτνην του κυρίου αὐτοῦ».

Συγκινητική είναι και η αναφορά του στο τροπάριο που περιγράφει την Παναγία να στέκεται μπροστά στο νεογέννητο Βρέφος «χαίρουσα ὁμοῦ καὶ δακρύουσα», αναρωτώμενη: «Ἐπιδώσω σοι μαζόν… ποίαν εὕρω ἐπὶ σοί προσηγορίαν;», με τον Άγιο να υπογραμμίζει τη μεγάλη συγκατάβαση του Θεού, που υπερβαίνει την ανθρώπινη λογική.

Ο νους στα «θεία νοήματα» και η ευχή της Αγίας Φάτνης

Για τον Άγιο Παΐσιο, το κλειδί για να ζήσει κανείς τα Χριστούγεννα δεν βρίσκεται στην εξωτερική προετοιμασία, αλλά στο πού στέκεται ο νους και η καρδιά. Όπως επεσήμαινε: «Για να ζήσουμε αυτά τα θεία γεγονότα, πρέπει ο νους να είναι στα θεία νοήματα… Άμα ο νους μας είναι εκεί, στο “παράδοξον”, τότε θα ζήσουμε και το μεγάλο μυστήριο της Γεννήσεως του Χριστού». Με αυτή τη θεώρηση, η Γέννηση δεν αποτελεί απλώς μια ιστορική ανάμνηση, αλλά ζωντανό πνευματικό γεγονός που επαναλαμβάνεται μέσα στην καρδιά του πιστού.

Ο επίλογος των διδαχών του συνοψίζεται σε μια ευχή βαθιάς πνευματικής σημασίας: «Εγώ θα εύχομαι η καρδιά σας να γίνη Αγία Φάτνη και το Πανάγιο Βρέφος της Βηθλεέμ να σας δώση όλες τις ευλογίες Του». Πρόκειται για μια πρόσκληση σε εσωτερική σιωπή, ταπείνωση και πνευματική προετοιμασία, ώστε τα Χριστούγεννα να μη μείνουν στην επιφάνεια, αλλά να μετατραπούν σε αληθινή εμπειρία πίστης και μεταμόρφωσης.

Πηγή