Εσπευσμένα στο νοσοκομείο ο Γκόγκα Λεβιάν

Ποιος είναι ο «Λέο του χωριού», ο μετανάστης που έπεσε στον Άραχθο για να σώσει τα δύο παιδιά

Ο Γκόγκα, ή «Λέο» όπως τον φωνάζουν όλοι στο Νεοχώρι Άρτας, δεν είναι διασώστης και δεν είναι κάποιος που επιδιώκει τη δημοσιότητα. Δεν ζήτησε τίποτα, δεν περίμενε κανένα «μπράβο». Το protothema.gr τον εντόπισε τηλεφωνικώς την περασμένη Πέμπτη, ενώ περίμενε τη σειρά του στα επείγοντα του νοσοκομείου Άρτας, καθώς είχε τραυματιστεί στο πόδι μετά την υπερπροσπάθεια που έκανε να σώσει τα δύο παιδιά.

Κι όμως, στο τηλέφωνο δεν μίλησε ούτε για τον εαυτό του, ούτε για το τραύμα. Μίλησε μόνο για εκείνα. «Τα παιδιά. Μόνο αυτά σκέφτομαι», ήταν η πρώτη του φράση.

Ο Γκόγκα Λεβιάν είναι μετανάστης από το Μπεράτι της Αλβανίας. Ήρθε στην Ελλάδα πριν από 24 χρόνια, όταν ήταν μόλις 17 ετών. Είχε τελειώσει το γυμνάσιο και άκουγε τότε ότι «στην Ελλάδα είναι καλά». Χωρίς να γνωρίζει τι τον περιμένει, πέρασε τα σύνορα και βρέθηκε στην Αθήνα. Εκεί έκανε όλες τις δουλειές – χωρίς σταθερότητα, χωρίς ασφάλεια, χωρίς ποτέ να διαμαρτυρηθεί. Πάλεψε. Μόχθησε. Και κάπως έτσι, με την επιμονή και την υπομονή που χαρακτηρίζουν τους αθόρυβους ανθρώπους, δημιούργησε μια ζωή από το μηδέν.

Τα τελευταία πέντε χρόνια ζει στην Άρτα με τη γυναίκα του και τα δύο παιδιά τους, δέκα και έξι ετών. Η σύζυγός του έχει μεγαλώσει στην Ελλάδα και γνωρίστηκαν μέσω προξενιού – «το μπατζανάκι μου μας έφερε κοντά», λέει με χαμόγελο. Η ζωή τους κυλά ήσυχα. Ένα σπιτικό ταπεινό, καθημερινό, σαν όλα. Μέχρι το μεσημέρι της Τετάρτης.

Στο νοσοκομείο με αναπνευστικά προβλήματα ο «ήρωας του Αράχθου» – Θα του απονεμηθεί τιμητικά η ελληνική υπηκοότητα

«Ήμουν στο καφενείο. Ήρθε ένα παιδί με μηχανάκι και φώναζε “βοήθεια, πνίγονται δύο παιδιά στον ποταμό!” Χωρίς δεύτερη σκέψη, έτρεξα. Πήρα το αυτοκίνητο και πήγα στο σημείο. Μπήκα μέσα από τα καλάμια, έψαξα – δεν έβλεπα τίποτα. Ανέβηκα σε μια βάρκα μαζί με κάποιους άλλους. Βούτηξα μία φορά – τίποτα. Τη δεύτερη φορά πήρα βαθιά ανάσα, βούτηξα πιο βαθιά, περίπου οκτώ μέτρα. Εκεί τον είδα. Το παιδί ήταν ξαπλωμένο, ακίνητο, με μαυρισμένο πρόσωπο, χέρια και πόδια ανοιχτά. Ήταν σαν να είχε πεθάνει. Το έπιασα, το ανέβασα έξω με το ζόρι. Και τότε άκουσα ότι είχαν εντοπίσει και το δεύτερο. Βούτηξα ξανά, δύο και τρεις φορές. Το βρήκα. Ήταν ανάσκελα στον βυθό. Όταν το ανέβασα, έβγαζε αίμα από τη μύτη και το στόμα. Τρόμαξα», αφηγείται στο protothema.gr με σφιγμένη φωνή.

Δεν ήξερε τα παιδιά. Δεν είχε καμία υποχρέωση να εμπλακεί. Κανείς δεν τον διόρισε διασώστη. Και όμως, έπεσε στο νερό σαν να επρόκειτο για τα δικά του παιδιά. «Το ένα ήταν στην ηλικία της κόρης μου. Δεν με νοιάζει ποιοι είναι, τι ράτσα, τι θρησκεία. Εγώ είμαι ξένος, αλλά είμαι άνθρωπος. Έκανα αυτό που θα έκανε κάθε πατέρας. Μόνο σκέφτομαι τα παιδιά», λέει και σταματά. Η φωνή του σπάει.

Το βλέμμα του δεν αναζητά επιβεβαίωση. Δεν ζητά φώτα, ούτε συνεντεύξεις. «Μακάρι να ζήσουν. Να ξυπνήσουν. Να κάνουν τη ζωή τους. Κρίμα είναι. Και τώρα τα δικά μου παιδιά κλαίνε στο σπίτι. Πρέπει να γυρίσω…», μας είπε λίγο πριν κλείσει το τηλέφωνο, ενώ περίμενε ακόμη στη σειρά.