Γιώργος Παπαδάκης: Σε κακή ψυχολογία ο παρουσιαστής

Δύσκoλες ώρες για τον Γιώργο Παπαδάκη

Δύσκολες ώρες για τον παρουσιαστή

Η τελευταία εκπομπή και ο αποχαιρετισμός που πονάει. Στην πραγματικότητα όμως, για τον Γιώργο Παπαδάκη τίποτα δεν είναι όμορφο αυτές τις μέρες.

Παρά το γεγονός ότι είχε προετοιμάσει ο ίδιος αυτό το αντίο, κανένας αποχαιρετισμός δεν είναι ποτέ εύκολος. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για έναν άνθρωπο που αφιέρωσε μια ολόκληρη ζωή σε αυτό το στούντιο, σε αυτά τα φώτα, σε αυτή την καλημέρα που είπε εκατομμύρια φορές και την έκανε κομμάτι της καθημερινότητας κάθε Έλληνα.

Γιώργος Παπαδάκης: Σε κακή ψυχολογία ο παρουσιαστής

Όσοι τον ζουν από κοντά, λένε πως η ψυχολογία του Γιώργου Παπαδάκη χειροτερεύει μέρα με τη μέρα. Το χαμόγελο βγαίνει δύσκολα και η φωνή τρέμει πιο συχνά απ’ ό,τι θα ήθελε. Δεν θέλει να το δείχνει, μα φαίνεται. Κάθε πρωί πηγαίνει πρώτος στο κανάλι – όπως έκανε πάντα άλλωστε – και φεύγει τελευταίος. Μόνο που τώρα, αντί να βιάζεται να προλάβει την επικαιρότητα, μένει πίσω για να χορτάσει το πλατό του. Να το κοιτάξει λίγο ακόμα. Να το αποχαιρετήσει σιγά σιγά, μήπως και πονέσει λιγότερο.

Όσοι τον γνωρίζουν καλά λένε ότι ο Γιώργος Παπαδάκης δεν είναι έτοιμος να το αφήσει όλο αυτό πίσω του. Ή μάλλον, ότι δεν θα είναι ποτέ έτοιμος. Γιατί το Καλημέρα Ελλάδα δεν ήταν απλώς μια δουλειά, αλλά η προέκταση της καθημερινότητάς του. Μια δεύτερη οικογένεια. Ένα σπίτι με φώτα, κάμερες και ανθρώπους που όλα αυτά τα χρόνια έγιναν το στήριγμά του.

Κι αν υπάρχει κάτι που τον κρατά όρθιο αυτές τις μέρες, είναι η στήριξη των ανθρώπων του ΑΝΤ1. Τα στελέχη του σταθμού τον αγκαλιάζουν, τον καθησυχάζουν, του λένε ξανά και ξανά πως δεν θα τον αφήσουν ποτέ μόνο του, πως πάντα θα έχει μια θέση δίπλα τους – γιατί δεν είναι απλά ένας παρουσιαστής, αλλά κομμάτι της ίδιας της ψυχής του καναλιού.

Αυτό το τελευταίο καλημέρα θα είναι το πιο δύσκολο της ζωής του. Γιατί ο Γιώργος Παπαδάκης δεν αποχαιρετά μόνο το πλατό – αποχαιρετά μια εποχή ολόκληρη. Και μαζί του, την αποχαιρετούμε κι εμείς. Με ευγνωμοσύνη, συγκίνηση και ένα μεγάλο, ειλικρινές ευχαριστώ. Γιατί κάποιοι άνθρωποι, όσο κι αν λένε ότι δεν αφήνουν κενά, το δικό τους κενό δεν γεμίζει ποτέ.