Σίσσυ Χρηστίδου για Νίκο Κοκλώνη: «Ποτέ δεν του ζήτησα κάτι παραπάνω – Έκανε πολλές υπερβολές»

Με αφορμή την μακροσκελή ανάρτηση του Νίκου Κοκλώνη για το τέλος της τηλεοπτικής σεζόν, η Σίσσυ Χρηστίδου θέλησε να τοποθετηθεί δημόσια μέσα από το Χαμογέλα και Πάλι για τον παραγωγό της εκπομπής της.

Δεν μπορώ να πω πολλά γιατί η θέση μου είναι δύσκολη και άβολη. Παρόλο που γνωρίζω πολλά, δεν μπορώ να πω πολλά. Θέλω να πω όμως για τον Νίκο κάτι… Ο Νίκος μπήκε σε αυτή τη δουλειά και έκανε υπερβολές, πολλές υπερβολές. Εγώ του το έλεγα από την αρχή αυτό. Δεν υπήρχε λόγος για τέτοια ανοίγματα αλλά όταν είσαι γενναιόδωρος σαν άνθρωπος, είσαι γενναιόδωρος στα πάντα. Είσαι και στη ψυχή σου και στον τρόπο που φέρεσαι στους ανθρώπους.

Πέρα από αυτά τα ανοίγματα αυτά, ανάλογα τους ανθρώπους που είχε δίπλα του, άλλοι τα εκμεταλλεύτηκαν και άλλοι όχι, είχαν δηλαδή το προσωπικό σθένος να μην εκμεταλλευτούν μια κατάσταση και να πουν “όχι εγώ μέχρι εδώ θέλω”, αυτό το πολύτιμο δώρο του Νίκου στους συνεργάτες του δεν είναι οικονομικό. Αυτοί που θεωρούσαν ότι είναι οικονομικό είναι και αυτοί που απομακρύνθηκαν και που έφυγαν όταν δεν υπήρχε αυτή η πηγή ανέφερε αρχικά η Σίσσυ Χρηστίδου.

Ο Νίκος είναι πραγματικά ένας άνθρωπος που δίνει τη ψυχή του, είναι ένας άνθρωπος που αν δουλεύεις μαζί του, δεν υπάρχει περίπτωση να μην σηκώσει το τηλέφωνο. Είναι δίπλα σου, όχι σαν εργοδότης σου, είναι δίπλα σου με σθένος, σε κάθε δυσκολία. Εγώ επειδή έτυχε να έχω και πολύ δύσκολες προσωπικές στιγμές σε όλη αυτή την πορεία ήταν ένας άνθρωπος που δεν θα ξεχάσω ποτέ πόσο με στήριξε σε αυτές. Για αυτό και από την πρώτη χρονιά που δουλεύουμε μαζί ποτέ δεν του ζήτησα ούτε ένα ευρώ παραπάνω από αυτό που ήρθε και μάτσαρε σε σχέση με ένα άλλο κανάλι. Δεν ήρθε να μου κάνει μια τρελή προσφορά, είχα μια άλλη πρόταση, μάτσαρε αυτή την πρόταση και τελείωσε, δεν ξανασυζητήσαμε ποτέ για χρήματα. Το πολυτιμότερο που έχει να προσφέρει αυτός ο άνθρωπος δεν είναι τα χρήματα, είναι η ψυχή που δίνει τονίζει η Σίσσυ Χρηστίδου.

Αναλυτικά η ανάρτηση του Νίκου Κοκλώνη:

Η σεζόν που παρήλθε… Κι όμως, ευγνωμονώ. Ήταν μια από εκείνες τις χρονιές που δεν αποτιμώνται σε τίτλους, σε αριθμούς ή σε ηχηρές επιτυχίες. Μα σε βλέμματα που απέφυγαν τα δικά σου. Σε σιωπές που μίλησαν δυνατότερα από κάθε υπόσχεση. Σε πλάτες που γύρισαν για να προκαλέσουν θόρυβο ή για να κρυφτούν αθόρυβα.

Ίσως δεν ήταν η χρονιά των θριάμβων – αλλά της αποκάλυψης. Όχι του εφήμερου μεγαλείου, αλλά του στιβαρού ήθους. Δεν την θυμάμαι για το ύψος που θα μπορούσε να μου δώσει, αλλά για το βάθος στο οποίο με τόλμη βούτηξα τον εαυτό μου. Ήταν ο καιρός που απογυμνώθηκαν οι ρόλοι, οι συμμαχίες και τα προσωπεία. Που η φιλία μεταμορφώθηκε, σε κάποιες περιπτώσεις, σε στρατηγική και αποστασιοποίηση. Που άνθρωποι που στήριξα, υπερασπίστηκα και τίμησα, προτίμησαν τη σιωπή από τη στήριξη και την απουσία από τη συμπαράσταση.

Δεν χρειάζεται να μιλήσω για την προδοσία. Δεν την κρατώ ως βάρος, την αναγνωρίζω ως γνώση. Πιο επώδυνη δεν ήταν εκείνη που χτύπησε, αλλά εκείνη που έμεινε βουβή στις απατηλές υποσχέσεις. Εκείνη που απλώς αποσύρθηκε, αθόρυβα, σαν να μην υπήρξε ποτέ. Κι όμως, μέσα στα ερείπια των σχέσεων που νόμιζα ακλόνητες, στάθηκα. Όχι κραυγάζοντας. Όχι απαιτώντας. Αλλά με καθαρότητα. Με εσωτερική δύναμη. Δεν θριάμβευσα, μα δεν λύγισα. Και σε εκείνη την ερημία, φάνηκαν οι πραγματικά σπουδαίοι.

Ήρθαν άνθρωποι αναπάντεχοι. Ήσυχοι. Που δεν τους διάλεξα, με διάλεξαν. Που δεν τους κάλεσα, κι όμως ήρθαν. Δεν φώναξαν. Δεν προβλήθηκαν. Δεν ζήτησαν. Απλώς στάθηκαν εκεί, που άλλοι έφυγαν. Αυτονόητα κοντά, παρότι γίγαντες. Άνθρωποι που δεν υπολόγισαν το αντίκρισμα. Που δεν ζήτησαν να τους αποδοθεί τίποτα (γιατί δεν το είχαν ανάγκη, τα έχουν όλα). Άλλοι με πιο μικρές δυνάμεις, μα μεγαλόψυχοι.

Και είδα, ίσως για πρώτη φορά με τόση καθαρότητα, ότι η ευγένεια της ψυχής δεν έχει φωνή. Έχει παρουσία

Δεν έχει ένταση. Έχει διάρκεια. Δεν κρατώ κακία. Η ψυχή που ωριμάζει δεν έχει πια χώρο για μικρότητες. Εκεί που υπάρχει επίγνωση, δεν χωρούν σκιές. Όμως δεν ξεχνώ. Γιατί η μνήμη δεν είναι εκδίκηση.. είναι μέτρο. Και ήταν τόσο “δικοί μου”, που όταν σε λίγους μόλις μήνες, κατάφερα όσα δεν θα άντεχε κανείς, και γύρισα δυνατότερος από ποτέ…

Στενοχωρήθηκαν. Δεν ήμουν πλέον το πρόσωπο της ανάγκης, αλλά η υπενθύμιση της δικής τους αδυναμίας. Κι αυτό, κάποιοι δεν το άντεξαν.

Και κάποτε, αναπόφευκτα, θα λείψω. Ίσως αθόρυβα, ίσως ξαφνικά. Αλλά όταν λείψω, δεν θα αντικατασταθώ. Γιατί η παρουσία μου δεν ήταν ρόλος. Ήταν ψυχή. Ήμουν εκεί όταν δεν χρειαζόταν χειροκρότημα. Όταν άλλοι ύψωναν κτίσματα, εγώ στερέωνα τα θεμέλια τους. Πλήρωσα την άνεση τους, στήριξα το γάρμπος τους, έβαλα πλάτη στα στολίδια τους.

Και τώρα, συνεχίζω. Όχι με όλους. Αλλά με τους σωστούς. Με εκείνους που αξίζει να μοιράζεσαι λεωφόρους και όχι μονοπάτια, διάρκεια και όχι στιγμές. Χαμογελώ. Όχι με πίκρα. Με ευγνωμοσύνη. Για όσα έφυγαν. Για όσα έμειναν. Για όσους στάθηκαν. Και, περισσότερο από όλα, για όσα έμαθα για εμένα. Χαμόγελα και πάλι, βρε. Γιατί ο κόσμος δεν αλλάζει από τις πτώσεις, αλλά από τη δύναμη να παραμένεις γενναιόδωρος ακόμα κι όταν δεν σου χαρίστηκε τίποτα. Χαμόγελα και πάλι!.