Ήταν ένα παγωμένο απόγευμα του Φεβρουαρίου. Η πόλη έτρεχε όπως πάντα. Άνθρωποι αγχωμένοι, κουρασμένοι, με βλέμμα χαμηλωμένο. Στη στάση του λεωφορείου 024, κοντά στο Γεννηματά, στεκόταν μια νεαρή μητέρα με ένα κοριτσάκι – δεν θα ήταν πάνω από πέντε χρονών. Το παιδί έτρεμε από το κρύο, η μύτη του κόκκινη, κι εκείνη φαινόταν να έχει φύγει βιαστικά απ’ το νοσοκομείο.
Όταν ήρθε το λεωφορείο, μπήκαν μέσα, κρατώντας μια μικρή σακούλα με φάρμακα. Ο κόσμος πολύς, τα καθίσματα γεμάτα. Το παιδί ζαλιζόταν. Η μητέρα του παρακαλούσε σιωπηλά για μια θέση.
Τότε σηκώθηκε ένας ηλικιωμένος άντρας, ψηλός, αδύνατος, με μακριά γένια και μάτια που έλαμπαν από καλοσύνη. Φορούσε ένα παλιό μπουφάν και κρατούσε έναν ξύλινο σταυρό στο χέρι του.
– Κάθισε, κόρη μου, είπε με απαλή φωνή, και φίλησε το μέτωπο του παιδιού σαν να το ήξερε.
Η μητέρα δάκρυσε. Τον ευχαρίστησε με μια υπόκλιση. Εκείνος δεν είπε τίποτα άλλο. Έμεινε όρθιος ως το τέρμα.
Όταν έφτασαν στην τελευταία στάση, το κοριτσάκι είχε αποκοιμηθεί στην αγκαλιά της. Ο άντρας πλησίασε απαλά και έβαλε ένα μικρό ξύλινο εικονάκι της Παναγίας στην τσέπη της μάνας, χωρίς να τον καταλάβει κανείς.
Μόνο ένας φοιτητής που καθόταν απέναντι είδε τη σκηνή. Κατέβηκε μαζί τους και πλησίασε τον ηλικιωμένο.
– Παππού… γιατί της το έδωσες;
Ο γέρος χαμογέλασε:
– Για να θυμάται πως δεν είναι μόνη της. Ο Χριστός και η Παναγία δεν λείπουν ποτέ από δίπλα μας. Αρκεί να Τους δεις στους ανθρώπους…
Και χάθηκε στο σοκάκι πίσω απ’ το σχολείο, σαν να έγινε ένα με τη νύχτα.
Ο φοιτητής έψαξε να τον ξαναβρεί. Δεν τον είδε ποτέ ξανά.
Λένε πως ο Χριστός περπατά ανάμεσά μας — όχι με φως και τρομπέτες, αλλά ως απλός άνθρωπος, που στέκεται όταν όλοι κάθονται, που προσφέρει όταν όλοι προσπερνούν. Μερικές φορές, για να δεις τον Θεό, δεν χρειάζεται να πας στην εκκλησία. Αρκεί να κοιτάξεις καλύτερα ποιος στέκεται δίπλα σου στο λεωφορείο.