Πέθανε η ηθοποιός Ελένη Καρπέτα, σύζυγος του Νίκου Ξανθόπουλου

Πέθανε η ηθοποιός Ελένη Καρπέτα, σύζυγος του Νίκου Ξανθόπουλου

Υπήρξε ιδρύτρια του Θεάτρου Στοά

Τη θλιβερή είδηση για την γνωστή ηθοποιό και σκηνοθέτιδα, Ελένη Καρπέτα, η οποία ίδρυσε το θέατρο Στοά, έκανε γνωστή ο συνάδελφος της, Ευδόκιμος Τσολακίδης μέσα από τα social media.

Η Ελένη Καρπέτα γεννήθηκε το 1937 στην Χιλιαδού Φθιώτιδας. Απόφοιτη της σχολής του Εθνικού Θεάτρου. Το 1971 ίδρυσε με τον ηθοποιό Θανάση Παπαγεωργίου το θέατρο Στοά, στου Ζωγράφου, όπου ανέβασε αρκετά έργα έως το 1974 οπότε και αποχώρησε.

Έπαιξε και σκηνοθέτησε πολλές παραστάσεις του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδας και από το 1974 έως το 1986 δίδασκε εκεί την υποκριτική τέχνη. Ζούσε μόνιμα στην Θεσσαλονίκη. Είχε παντρευτεί τον Νίκο Ξανθόπουλο με τον οποίο απέκτησε έναν γιο.

«Πέθανε η Ελένη Καρπέτα. Η πρώτη μου δασκάλα στην σχολή του ΚΘΒΕ» έγραψε ο Ευδόκιμος Τσολακίδης.

Πιο συγκεκριμένα, αναρτώντας μια εικόνα της αείμνηστης πια καλλιτέχνιδας ο ηθοποιός και σκηνοθέτης έγραψε χαρακτηριστικά στον προσωπικό του λογαριασμό στο Instagram τα εξής: «Πέθανε η Ελένη Καρπέτα. Η πρώτη μου δασκάλα στην σχολή του ΚΘΒΕ. Τη θυμάμαι με πολλή αγάπη και νοσταλγία αλλά θα ήθελα να τονίσω κάτι που δεν ξέρω γιατί αλλά δεν το γράφουν ούτε το λένε στα αφιερώματα για το συγκεκριμένο θέατρο ή τέλος πάντων το περνάνε στα ψιλά γράμματα: Η Ελένη Καρπετα λοιπόν ίδρυσε το θέατρο Στοά. Αντίο δασκάλα μου».

Για την Ελένη Καρπέτα: Μιά αθόρυβη, σημαντική εργάτρια του θεάτρου

Η ηθοποιός, σκηνοθέτρια και δασκάλα του ΚΘΒΕ που έφυγε από τη ζωή την Κυριακή (17/08) υπήρξε πρωτίστως ενεργή πολίτης και μία από τις χαρακτηριστικότερες μορφές του πολιτισμού της Θεσσαλονίκης

Όλη η μεταμοντέρνα εναλλακτικότητα της Θεσσαλονίκης, στις δεκαετίας του ’80 και ’90, περνούσε τα πρωινά της Κυριακής στο cafe «DeFacto» στην Παύλου Μελά.

Εφημερίδες, καφέδες, τσιγάρα, και αυτό που στη βόρεια Ελλάδα λέμε «μουχαμπέτι»– κάτι μεταξύ κουτσομπολιού, κοινωνικού σχολιασμού, ζύμωσης, ανταμώματος. Στα τραπεζάκια του «DeFacto» έκαναν «μουχαμπέτι» πίνοντας τον κυριακάτικο καφέ τους όσοι ανήκαν στο προοδευτικό πλήθος πόλης – από τον (επιχειρηματία τότε) Γιάννη Μπουτάρη ως τον συγγραφέα Τέλλο Φίλη και από βουλευτές (της ανανεωτικής Αριστεράς), μέχρι τον εμβληματικό τζαζίστα Σάκη Παπαδημητρίου και τον αείμνηστο Άγγελο Κλουντζό, αγαπημένο παιδί της πόλης και ιδιοκτήτη της γκαλερί «Ζεύξις», δύο δρόμους παραπάνω, στην οδό Ζεύξιδος. Στα μάτια όσων τότε ήμασταν παιδιά, και οι «μεγάλοι» μάς έπαιρναν τα πρωινά της Κυριακής στο «DeFacto», όλα είχαν τη μαγεία ενός κόσμου όπου ο πολιτισμός ήταν άρρηκτα συνδεδεμένος με την πολιτική, και αφορούσε –σχεδόν αταξικά– όποιον ενδιαφερόταν να έχει τα αυτιά και τα μάτια του ανοιχτά.

Από το πολυσυλλεκτικό πλήθος του DeFacto δεν έλειπε η σπουδαία Ελένη Καρπέτα – ηθοποιός, σκηνοθέτρια και δασκάλα του ΚΘΒΕ που υπήρξε από τις χαρακτηριστικότερες μορφές του πολιτισμού της Θεσσαλονίκης. Γεννημένη το 1937 στη Χιλιαδού Φθιώτιδας, η Ελένη Καρπέτα, που έφυγε από τη ζωή την Κυριακή (17/08) ήταν απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου και συνιδρύτρια (με τον Θανάση Παπαγεωργίου) του Θεάτρου «Στοά» στου Ζωγράφου. Βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1974, όπου ξεκίνησε και η επί σειρά ετών συνεργασία της με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος– ως ηθοποιός και σκηνοθέτρια, αλλά και ως δασκάλα της δραματικής σχολής, από το 1974 μέχρι το 1986.

«Το θέατρο και η Θεσσαλονίκη της οφείλουν πολλά»

«Η Ελένη έζησε το θέατρο και την ζωή χωρίς συμβιβασμούς, με ήθος, με σεβασμό στον άλλον, με σεμνότητα αλλά και συγκροτημένη άποψη , σταθερή με επιμονή στις θέσεις της», έγραψε η καλή της φίλη, εικαστικός Έλλη Χρυσίδου, η οποία έκανε γνωστή της είδηση του θανάτου της. «Αγωνίστρια από μικρή ,από τα χρόνια της χούντας αλλά και μετά ,σταθερή στις απόψεις της, δεν υποχώρησε ,δεν χαρίστηκε σε κανέναν και πουθενά! η Ελένη, η Καρπέτα όπως την έλεγα ήταν η Γυναίκα Καλλιτέχνης που γνώρισα όταν γύρισα από τις σπουδές μου στη Γαλλία, που με καθόρισε στην πορεία μου στον δύσκολο χώρο της τέχνης που μου δίδαξε το σημαντικότερο, να μην ξεχνάω ότι καλλιτέχνης είναι αυτός που γνωρίζει, που μαθαίνει, που έχει άποψη και θέσεις που πάνω απ΄όλα όμως στέκει και διεκδικεί αυτό που του ανήκει χωρίς συμβιβασμούς με αξιοπρέπεια και ήθος. Η Καρπέτα είναι ένα μεγάλο κομμάτι, ίσως είναι και το καλύτερο κομμάτι της ζωής μου . Δεν μου είναι εύκολο να το δεχθώ, αλλά σίγουρα η Καρπέτα θα είναι πάντα μαζί μου! Το θέατρο και η Θεσσαλονίκη της οφείλουν πολλά!».

«Βίωσε τις περιπέτειες της Αριστεράς σε όλες τις δραματικές κορυφώσεις της»

Ο φίλος της Ελένης Καρπέτα, Κ.Μ., μοιράστηκε τον δικό του αποχαιρετισμό.

«Είναι πολύ δύσκολο να αποχαιρετάς μιάν ακόμη, σημαντική ηθοποιό, μιάν αναντικατάστατη φίλη και μιάν ακαταπόνητη και αφοσιωμένη εργάτρια του θεάτρου, για πάνω από 65 χρόνια.

Η Ελένη Καρπέτα έφυγε στα 88 της χρόνια σιωπηρά, όπως έζησε, αφήνοντας όμως ένα σημαντικό αποτύπωμα στην θεατρική πορεία του τόπου μας.

Γεννήθηκε το 1937 στην Χιλιαδού Φθιώτιδας, από πατέρα δάσκαλο και οικογένεια που βίωσε τις περιπέτειες της Αριστεράς σε όλες τις δραματικές κορυφώσεις της. Το Καρπετέϊκο αλλά και το Ματικέϊκο (το σόϊ από την μεριά της μητέρας της) διώκονταν ήδη από την δεκαετία του ‘30, ιδιαίτερα μετά το “ιδιώνυμο” του Βενιζέλου. Ο πατέρας της κατακρεουργήθηκε από παρακρατικές ομάδες της Δεξιάς το 1948, στην περιοχή της Τιθορέας. Ο θείος της (κι αυτός δάσκαλος) εκτελέσθηκε το 1944 από τους Γερμανούς, όντας πολιτικός κατάδικος. Οι δύο ξαδέλφες της υπηρέτησαν στον Δημοκρατικό Στρατό και έζησαν, μέχρι τη μεταπολίτευση, στο εξωτερικό ως πολιτικοί πρόσφυγες. Η τρίτη ξαδέλφη της, η Ελένη Βούλγαρη, παράνομη από το 1955, συνελήφθη το 1966 και παρέμεινε στη φυλακή μέχρι το 1974. Η ίδια, η Ελένη Καρπέτα, συνελήφθη, ενώ ήταν ακόμη μαθήτρια, μαζί με την μητέρα της και κρατήθηκε προφυλακισμένη για κάποιους μήνες. Η μητέρα της έμεινε φυλακισμένη μέχρι το 1962, ενώ η Ελένη δικάστηκε και αθωώθηκε, ενώ ήταν ακόμη μαθήτρια της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου.

Σαγηνεύτηκε από την απελευθερωτική “ουτοπία του Θέσπη” παρακολουθώντας, παιδί, τις παραστάσεις των μπουλουκιών, αλλά και τα πρώτα βήματα οργάνωσης Λαϊκού Θεάτρου στα χρόνια της Κατοχής και της Αντίστασης. Το θέατρο, φάνταζε στα μάτια της σαν την πύλη που οδηγούσε σε απελευθερωμένους τόπους, όπου φωλιάζει η ελευθερία, γαληνεύει η βία και ο τρόμος, δαμάζεται η οδύνη και ο θάνατος και ανθίζει η δημιουργικότητα.

Σπούδασε στην Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, με πολύ αντίξοες κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες, δουλεύοντας άλλοτε στο ζαχαροπλαστείο Ρωσσικό, άλλοτε σε εργοστάσιο κατασκευής μπαταριών, αλλά περιστασιακά και στην “Επιθεώρηση Τέχνης” δουλεύοντας ταυτόχρονα στο παράνομο Κ.Κ.Ε. . Όμως τα χρόνια της Δραματικής Σχολής ήταν ιδιαίτερα γόνιμα, της επεφύλαξαν τον γάμο της με τον Νίκο Ξανθόπουλο, που μπορεί να κράτησε λίγο, ωστόσο της χάρισε τον πολυαγαπημένο της γιο Παναγιώτη.