Σπάνια απάντηση της αδερφής Φεβρωνίας (Ναταλίας Λιονάκη): «Η κατά σάρκα μητέρα μου είναι στις προσευχές μου»

Η υπόθεση της πρώην ηθοποιού Ναταλίας Λιονάκη, που εδώ και χρόνια ζει στην Κένυα ως μοναχή Φεβρωνία, εξακολουθεί να προκαλεί έντονο δημόσιο ενδιαφέρον και συναισθηματική φόρτιση.

Το μήνυμα της μοναχής μέσω Κένυας

Η αδελφή Φεβρωνία, η οποία χειροτονήθηκε το 2017 και από τότε έχει αποσυρθεί πλήρως από τη δημόσια ζωή, απέστειλε μέσω του πατέρα Τιμόθεου μια σπάνια δήλωση ως απάντηση στις πρόσφατες τοποθετήσεις της μητέρας της.

Όπως μεταδόθηκε στο Weekend Live του ΣΚΑΪ, η μοναχή τονίζει ότι η μητέρα της ήταν πάντα και παραμένει μέχρι και σήμερα στις προσευχές της. Ο πάτερ Τιμόθεος υπογράμμισε: Μετά λύπης πληροφορηθήκαμε πως τις τελευταίες ημέρες γίνεται συζήτησις εις την ελληνικής δημόσιαν σφαίραν με επίδικο το δικαίωμα ενός ανθρώπου και δη μιας γυναίκας να ακολουθήσει την κλήση της και να αφοσιωθεί στο θέλημα του Θεού, σημειώνοντας ότι οι χαρακτηρισμοί που αποδίδονται στον μοναχισμό προκαλούν θλίψη στη Φεβρωνία.

Η σκληρή στάση της μητέρας

Από την άλλη πλευρά, η μητέρα της, Τζένη Λιονάκη, μιλώντας στο Πρωινό, δεν έκρυψε την πίκρα και την οργή της για την απόφαση της κόρης της να απομακρυνθεί από την οικογένεια και να ακολουθήσει τον δρόμο του μοναχισμού. Εγώ έχω κόρη; Είχα ποτέ; Αν είχα, θα με έπαιρνε ένα τηλέφωνο, δήλωσε χαρακτηριστικά, τονίζοντας πως δεν έχει καμία επαφή μαζί της από το 2015, όταν η Ναταλία της ανακοίνωσε τηλεφωνικά την πρόθεσή της να μονάσει. Η ίδια ανέφερε ότι προσέφερε τα πάντα στην κόρη της, όμως εκείνη αποσύρθηκε από τη ζωή της οικογένειας χωρίς εξηγήσεις.

Το χάσμα που παραμένει ανοιχτό

Η μητέρα της πρώην ηθοποιού ξεκαθαρίζει ότι δεν αποδέχεται το όνομα Φεβρωνία, επιμένοντας ότι βαφτίστηκε και τη λένε Ναταλία. Με λόγια γεμάτα παράπονο, υποστήριξε ότι, αν η κόρη της ήθελε επαφή, θα μπορούσε να την αναζητήσει, καθώς οι ίδιοι οι γονείς είναι υποχρεωμένοι να δίνουν τα εφόδια στα παιδιά τους αλλά όχι να καθορίζουν τις επιλογές τους. Το χάσμα ανάμεσα στη μοναχή Φεβρωνία και τη μητέρα της παραμένει βαθύ, με την πρώτη να απαντά μέσα από την πίστη και τις προσευχές της, και τη δεύτερη να εκφράζει πληγωμένη αγάπη και αδυναμία αποδοχής της νέας πραγματικότητας.