Στην αυλή βρήκα ένα γλοιώδες, κοκκινωπό πλάσμα που έβγαζε μια αηδιαστική μυρωδιά· πάγωσα από τρόμο όταν κατάλαβα τι ήταν

Το πρωί βγήκα στην αυλή — απλώς για να ποτίσω τα λουλούδια και να δω αν οι γάτες είχαν ξανασκορπίσει τα σκουπίδια, όπως συνήθως. Όμως μόλις άνοιξα την αυλόπορτα, με χτύπησε μια φρικτή μυρωδιά. Τόσο δυνατή που ένιωσα το στήθος μου να σφίγγεται και μια μεταλλική γεύση να γεμίζει το στόμα μου.

Έκανα μερικά βήματα — και πάγωσα. Στο έδαφος, δίπλα στο παρτέρι, κάτι κινιόταν.

Μπροστά μου υπήρχε κάτι γλοιώδες, κοκκινωπό, σαν να είχε γυριστεί ανάποδα. Από αυτό έβγαινε μια δυσωδία σαν σάπιο κρέας, λες και κάποιος είχε κρύψει εκεί κοντά ένα νεκρό ζώο. Τινάχτηκα πίσω τρομαγμένη — η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά και στο μυαλό μου τριγύριζαν οι πιο φρικτές σκέψεις.

«Τι είναι αυτό; Προνύμφη; Παράξενο πλάσμα; Τα απομεινάρια κάποιου εξωγήινου;» — δεν μπορούσα να το εξηγήσω. ????

Πήρα το κινητό μου, τράβηξα μια φωτογραφία και, σφίγγοντας τα δόντια από τη μυρωδιά, άρχισα να ψάχνω στο διαδίκτυο για απαντήσεις.

Όταν πληκτρολόγησα «κόκκινο γλοιώδες, μυρίζει σήψη», η μηχανή αναζήτησης μου έδωσε ένα πολύ παράξενο και δυσάρεστο αποτέλεσμα. Έμεινα άναυδη όταν είδα τι ήταν στην πραγματικότητα.

Το πρώτο αποτέλεσμα έγραφε:

«Anthurus archeri – ο εξωγήινος μύκητας, γνωστός ως τα δάχτυλα του διαβόλου.»

Αποδείχθηκε ότι αυτό το μανιτάρι υπάρχει πραγματικά. Προέρχεται από την Αυστραλία και την Τασμανία, αλλά με τον καιρό εξαπλώθηκε σε όλο τον κόσμο.

Στην αρχή μοιάζει με λευκό αυγό — αλλά σύντομα ξεπηδούν από μέσα του κόκκινοι βραχίονες, σαν νύχια ή δάχτυλα.

Αυτοί οι βραχίονες καλύπτονται με βλέννα και εκπέμπουν μια φριχτή μυρωδιά πτώματος για να προσελκύσουν μύγες, που στη συνέχεια διασκορπίζουν τα σπόριά του.

Οι άνθρωποι που το βλέπουν για πρώτη φορά συχνά νομίζουν ότι βρήκαν τα απομεινάρια εξωγήινου. Μερικοί καλούν ακόμη και την αστυνομία ή την πυροσβεστική.

Όμως δεν είναι παρά ένας μύκητας. Ζωντανός, παράξενος και ίσως ένα από τα πιο τρομακτικά πλάσματα που δημιούργησε η φύση.

Από τότε, αποφεύγω εκείνο το σημείο κάθε μέρα. Δεν ποτίζω πια τα λουλούδια εκεί.

Άσ’ το να μεγαλώνει — το «δώρο του διαβόλου» καλύτερα να μην το ενοχλεί κανείς.

Πηγή