Πέθανε ο σπουδαίος εικαστικός Νίκος Στεφάνου, σε ηλικία 92 ετών.

Η δήλωση της υπουργού Πολιτισμού για τον θάνατο του σπουδαίου καλλιτέχνη…

Πέθανε ο σπουδαίος εικαστικός Νίκος Στεφάνου, σε ηλικία 92 ετών.

Ο γνωστός καλλιτέχνης γεννήθηκε το 1933 στον Πειραιά και από τα 17 του χρόνια άρχισε να εργάζεται ως ζωγράφος στην εκτέλεση σκηνογραφιών για το ελεύθερο θέατρο της Αθήνας, τη Λυρική σκηνή και το Εθνικό Θέατρο, καθώς και για κινηματογραφικές παραγωγές.

Το 1960, με υποτροφία της γαλλικής κυβέρνησης, πραγματοποίησε ελεύθερες σπουδές θεάτρου στο Παρίσι, ενώ συγχρόνως παρακολούθησε μαθήματα λιθογραφίας στην Ecole des Beaux-Arts. Μέχρι το 1970 είχε την απόλυτη ευθύνη του σχεδιασμού των κατασκευών και της ζωγραφικής εκτέλεσης των σκηνογραφιών όλων των έργων που παρουσιάστηκαν στην Εθνική Λυρική Σκηνή και στο Εθνικό Θέατρο.

Από το 1962 περίπου και μέχρι το 1967 εγκαταστάθηκε και δούλεψε, μαζί με τον Αλέκο Φασιανό και τον Βασίλη Σπεράντζα, στο κοινό τους ατελιέ στην Καλλιθέα. Ο κοινός αυτός χώρος συνάντησης, επικοινωνίας και εργασίας, επηρέασε σημαντικά, για μια ολόκληρη δεκαετία, όχι μόνο το έργο των τριών καλλιτεχνών, αλλά και πολλών άλλων συναδέλφων τους.

Η δήλωση της Λίνας Μενδώνη για την απώλεια του Νίκου Στεφάνου

Πληροφορούμενη την απώλεια του Νίκου Στεφάνου, η υπουργός Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη έκανε την ακόλουθη δήλωση:

«Με οδύνη πληροφορήθηκα την απώλεια του Νίκου Στεφάνου, ενός από τους επιδραστικότερους και πιο πολυσχιδείς σύγχρονους εικαστικούς μας. Εικαστικός -η ιδιότητα αυτή προσέγγιζε καλύτερα από κάθε άλλη τη μεγάλη κληρονομιά που μας καταλείπει. Γιατί ο Νίκος Στεφάνου, στην πολύχρονη τριβή του στην Τέχνη, υπήρξε σπουδαίος ζωγράφος, σκηνογράφος, κεραμίστας, γλύπτης, χαράκτης, αλλά και αντιγραφέας έργων, διασώζοντας εικόνες και ψηφιδωτά από τον ‘Αθω και τη Μονή Δαφνίου. Με στέρεες σπουδές στο Παρίσι και τη Βιέννη, ο Νίκος Στεφάνου διέγραψε μια γονιμότατη πορεία δεκαετιών ιδιαίτερα στη σκηνογραφία, συνεργαζόμενος με το Εθνικό Θέατρο, την Εθνική Λυρική Σκηνή, αλλά και πάμπολλες ακόμη σκηνές στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Κομβική υπήρξε η συμβολή του στη δημιουργία του “Ατελιέ της Καλλιθέας”, ενός πρωτοποριακού εργαστηρίου, που εξελίχθηκε σε κύκλο καλλιτεχνών και διανοουμένων, αλλά και βήμα μαθητείας για νεότερες γενιές εικαστικών και μήτρα νέων τάσεων στην Τέχνη.

Το να αποτιμήσει κανείς την προσφορά του Νίκου Στεφάνου στη σύγχρονη καλλιτεχνική δημιουργία είναι έργο πραγματικά δυσχερές, καθώς επηρέασε και συνδιαμόρφωσε, με το ανεξίτηλο στίγμα του, πλείστα πεδία της. Είχα την τύχη και τη χαρά να γνωρίσω τον Νίκο, το 1983, στην αγαπημένη του Τζια. Ήταν η παρέα της Βουρκαριανής, αλλά και της Χώρας, ο Στεφάνου, ο Φασιανός, ο Χάρος, ενίοτε ο Τσαρούχης που μαζί με τον Νίκο Δαλαρέττο έφεραν νέο πνεύμα στις Κυκλάδες. Σε προσωπικό επίπεδο, δεν αποχαιρετώ μόνο τον εικαστικό-στοχαστή, αλλά και τον πολύτιμο φίλο, με τον οποίο μας συνέδεε πολύχρονη σχέση φιλίας και εκτίμησης, από την οποία άντλησα, όπως κάθε άνθρωπος που είχε την τύχη να τον γνωρίσει περισσότερο, σημαντικότατες εμπειρίες.

Στους οικείους του, τους μαθητές του και τους πάρα πολλούς φίλους του απευθύνω ειλικρινέστατα συλλυπητήρια».

Το ΚΘΒΕ «αποχαιρετά» τον Νίκο Στεφάνου

Με ανακοίνωσή του, το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος αποχαιρετά με βαθιά θλίψη τον διακεκριμένο εικαστικό και σκηνογράφο.

«Ο Νίκος Στεφάνου υπήρξε επί σειρά ετών πολύτιμος συνεργάτης του ΚΘΒΕ, προσφέροντας το ταλέντο, την ευαισθησία και τη μοναδική του ματιά σε πλήθος παραστάσεων. Με τη ζωγραφική του, τις σκηνογραφικές και εικαστικές του παρεμβάσεις, συνέβαλε καθοριστικά στη διαμόρφωση μιας αισθητικής που γεφύρωσε το Θέατρο με τις Εικαστικές Τέχνες.

Η πορεία του χαρακτηρίστηκε από συνέπεια, δημιουργικό πάθος και βαθιά αγάπη για την τέχνη και τον άνθρωπο. Όσοι συνεργάστηκαν μαζί του θα θυμούνται πάντα το ήθος, τη σεμνότητα και τη γενναιοδωρία του.

Ο Νίκος Στεφάνου, σκηνογράφος, ζωγράφος και κεραμίστας, γεννήθηκε στον Πειραιά το 1933. Σε ηλικία μόλις 17 ετών άρχισε να ασχολείται επαγγελματικά με τη σκηνογραφία, φιλοτεχνώντας σκηνικά και κοστούμια για θιάσους του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά και του Πειραϊκού Συνδέσμου. Το 1960, με υποτροφία της γαλλικής κυβέρνησης, πραγματοποίησε ελεύθερες σπουδές θεάτρου στο Παρίσι, ενώ παράλληλα γράφτηκε στην École des Beaux-Arts (1960–1962), όπου παρακολούθησε μαθήματα λιθογραφίας. Εργάστηκε για τη ζωγραφική εκτέλεση σκηνικών στα ατελιέ γνωστών θεάτρων της γαλλικής πρωτεύουσας (Opéra, Opéra Comique, Odéon, Châtelet), καθώς και στη Βιέννη (Staatsoper, Volksoper) και το Μόναχο. Φιλοτέχνησε σκηνικά και κοστούμια για παραστάσεις των θεάτρων Oxford Play House και Round House του Λονδίνου. Συνεργάστηκε αδιάλειπτα με τους σημαντικότερους ελληνικούς θιάσους: την Εθνική Λυρική Σκηνή, το Εθνικό Θέατρο, τα ΔΗΠΕΘΕ και ιδιωτικούς θιάσους, σκηνογραφώντας περισσότερες από 100 παραστάσεις σε Ελλάδα και εξωτερικό. Κατά τις δεκαετίες του ’60 και του ’70, ο Νίκος Στεφάνου ανέλαβε τη διαμόρφωση κοινόχρηστων χώρων και τη διακόσμηση προσόψεων με ανάγλυφες συνθέσεις σε πολλές μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες της Κρήτης, της Ρόδου και της Κέρκυρας. Στη ζωγραφική του, καθοριστικό ρόλο έπαιξε η συνεργασία και η συνύπαρξη με τους συνομήλικούς του ζωγράφους Αλέκο Φασιανό και Βασίλη Σπεράντζα στο περίφημο «Ατελιέ της Καλλιθέας». Στη συνέχεια έζησε και εργάστηκε στο Παρίσι, όπου παρουσίασε τη δουλειά του. Έργα του βρίσκονται σε ιδιωτικές και κρατικές συλλογές στην Ελλάδα και τη Γαλλία. Η τελευταία μεγάλη αναδρομική του έκθεση πραγματοποιήθηκε το 2010 στο Μουσείο Μπενάκη, στην Αθήνα», αναφέρει σε ανακοίνωσή του το ΚΘΒΕ.

Συνεργασίες με το ΚΘΒΕ:

• «Ο καλός άνθρωπος του Σετσουάν» του Μπέρτολτ Μπρεχτ — Σκηνοθεσία: Μίνως Βολανάκης (1965)
• «Περιμένοντας τον Γκοντό» του Σάμουελ Μπέκετ — Σκηνοθεσία: Μίνως Βολανάκης (1965)
• «Οι δανειστές» – «Το κύκνειο άσμα» των Αντόν Τσέχωφ και Αυγούστου Στρίντμπεργκ — Σκηνοθεσία: Θάνος Κωτσόπουλος (1968)
• «Ο επισκέπτης» – «Το κενό» – «Η γεμάτη βροχή νύχτα στις έξι του μηνός» των Γιώργου Θέμελη, Ευγένιου Ιονέσκο, Χάρη Ιωαννίδη — Σκηνοθεσία: Σπύρος Α. Ευαγγελάτος (1970)
• «Ο βασιλιάς πεθαίνει» του Ευγένιου Ιονέσκο — Σκηνοθεσία: Θάνος Κωτσόπουλος (1970)
• «Χάρολντ και Μωντ» του Κόλιν Χίγγινς — Σκηνοθεσία: Ανδρέας Βουτσινάς (1984)
• «Ικέτισσες» του Ευριπίδη — Σκηνοθεσία: Κώστας Μπάκας (1985)
• «Ο λόφος με το συντριβάνι» του Γιάννη Ρίτσου — Σκηνοθεσία: Πέπη Οικονομοπούλου (1988)
• «Αμφιτρύων» του Πλαύτου — Σκηνοθεσία: Πάνος Παπαϊωάννου (1992)
• «Ο διθύραμβος του ρόδου» του Άγγελου Σικελιανού — Σκηνοθεσία: Ελένη Τριανταφυλλάκη (1993)

Το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος εκφράζει τα ειλικρινή του συλλυπητήρια στην οικογένεια και στους οικείους του.

Πηγή