
ΠΕΘΑΝΕ ΠΑΣΙΓΝΩΣΤΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
Ο Δημήτρης Σταμάτης, μια προσωπικότητα που σφράγισε τον πολιτικό χώρο της Νέας Δημοκρατίας επί δεκαετίες, έφυγε από τη ζωή στα 75 του χρόνια έπειτα από μακρά μάχη με σοβαρή ασθένεια. Η πορεία του συνδέθηκε με σταθερή παρουσία στα κοινοβουλευτικά έδρανα, θεσμικές ευθύνες και προσήλωση στον δημόσιο βίο.

Πολιτική διαδρομή και θεσμική προσφορά
Γεννημένος και μεγαλωμένος στη Θεσσαλονίκη, ο Σταμάτης σπούδασε στη Νομική Σχολή του ΑΠΘ και άσκησε ενεργά τη δικηγορία, στοιχείο που διαμόρφωσε τη νομική προσέγγισή του στα πολιτικά ζητήματα. Το 1985 κατέβηκε για πρώτη φορά στις εκλογές και εξελέγη βουλευτής Α΄ Θεσσαλονίκης με τη Νέα Δημοκρατία, θέση την οποία διατήρησε έως το 1993. Παράλληλα ανέλαβε καθήκοντα Γενικού Γραμματέα στο τότε Υπουργείο Μεταφορών και Επικοινωνιών, αναλαμβάνοντας κρίσιμες αρμοδιότητες. Αργότερα, την περίοδο 2005–2009, βρέθηκε στη θέση του Γενικού Γραμματέα της Περιφέρειας Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης, εποπτεύοντας σημαντικές διοικητικές μεταρρυθμίσεις.

Το 2012 ορκίστηκε υπουργός Επικρατείας στην τρικομματική κυβέρνηση υπό τον Αντώνη Σαμαρά, χειριζόμενος τον συντονισμό των κυβερνητικών εταίρων σε μια ιδιαίτερα απαιτητική πολιτική συγκυρία. Το 2015 εξελέγη εκ νέου στη δεύτερη θέση του ψηφοδελτίου Επικρατείας της ΝΔ, επιβεβαιώνοντας το κύρος που είχε αποκτήσει εντός του κόμματος. Παράλληλα, η θητεία του ως προέδρου του Ταμείου Παρακαταθηκών και Δανείων ενίσχυσε το τεχνοκρατικό αποτύπωμά του.

Το προσωπικό αποτύπωμα και η δημόσια αποχαιρετιστήρια δήλωση
Ο Σταμάτης ζούσε μόνιμα στη Θεσσαλονίκη μαζί με τη σύζυγο και τα δύο του παιδιά, διατηρώντας χαμηλό προφίλ στην προσωπική του ζωή. Η είδηση του θανάτου του προκάλεσε συγκίνηση στον πολιτικό κόσμο, ενώ ο Αντώνης Σαμαράς τον αποχαιρέτησε με ιδιαίτερα φορτισμένα λόγια, δηλώνοντας: Αντίο Δημήτρη μου! Εφυγες όπως έζησες. Υπερήφανος, ακέραιος, έντιμος, αγωνιστής… Αντίο Φίλε! Αντίο Αδελφέ!. Η φράση αυτή αποτύπωσε την εκτίμηση και τον σεβασμό που κέρδισε διαχρονικά, αφήνοντας πίσω μια παρακαταθήκη συνέπειας και δημόσιας προσφοράς.

Πηγή