Δημήτρης Ουγγαρέζος: To τροχαίο του ατύχημα που λίγο έλειψε να του στοιχίσει τη ζωή.
Αποφάσισα , να βάλω τα χέρια στο πληκτρολόγιο και σε κάθε χτύπημα να γράφω την καρδιά μου, αδέλφια μου. Έτσι θα ξεκινήσω. Με τον Mad Clip δεν είχα μιλήσει παρά μόνο δυo φορές στον τηλεοπτικό «αέρα», μία όταν τον παρουσίασα σε ένα φεστιβάλ και πριν από μερικούς μήνες, στη Γλυφάδα, όταν με χαιρέτησε την ώρα που περνούσα μπροστά απ’ το τραπέζι της παρέας του, βυθισμένος στις σκέψεις μου.
Πάντα μου φαινόταν διαφορετικός και πιο «ψύχραιμος» απ’ τους άλλους τράπερζ, με την πολύχρονη σχέση του και μια χαρακτηριστική γλυκύτητα στο βλέμμα. Μου έχει μείνει η εικόνα του να τραγουδά, χωρίς μπλούζα στην Τεχνόπολη. «Μάγκας» …αναλογίστηκα «να μη μασάει και να χοροπηδά γυμνός ανάμεσα στα καλοφτιαγμένα σώματα των συναδέλφων του της τραπ σκηνής -κανονικός τύπος». Μη σας πω ότι ήταν τόση η άνεσή του που έκανε τους υπόλοιπους να φαίνονται εγκλωβισμένοι στις γραμμώσεις τους κι εκείνος ελεύθερος κι αληθινός…
Δεν τα γράφω αυτά, ως επικήδειο ενός ανθρώπου που δε συναναστράφηκα ποτέ. Μακριά από μένα κάθε είδους πλιάτσικο δημοσιότητας απ’ το πένθος του άλλου. Είναι μια καλή στιγμή να αναφέρω πως αυτός είναι ο λόγος που, ούτε πήγα στην κηδεία, ούτε θα βρείτε καμία φωτογραφία, ή κείμενο αναρτημένα από μένα για τον φίλο μου, τον Παντελή. Το πένθος δεν μοστράρεται, αδέλφια μου.
Ο λόγος που έγραψα τα παραπάνω πληκτρολογώντας τη σκέψη μου αφορά εκείνους που άφησε πίσω του ένας άνθρωπος με τα χαρακτηριστικά που σας περιέγραψα. Αγαπητός στον κόσμο της τραπ που υπάρχει (και) επειδή τσακώνεται με τ’ άντερά της, οικείος στον εγωκεντρισμό των τσελέπριτιζ και προσιτός σε όλους τους φαν του, ο Mad Clip πόνεσε εκείνους που έμειναν πίσω και τον αγαπούν. Και, συγχωρήστε με, αδέλφια μου: Δεν έχει αυτό το δικαίωμα…
Το 2007 με πήρε ο ύπνος στο τιμόνι και «στούκαρα» στην κολώνα της ΔΕΗ μπροστά απ’ τον Άγιο Φανούριο, στην Αλίμου. Η κολώνα έπεσε απ’ την πρόσκρουση κι εγώ ευχαριστώ τον προστάτη Άγιό μου κάθε μέρα που δεν σκοτώθηκα και δεν σκότωσα κανέναν όσο το αυτοκίνητο «πήγαινε» ακυβέρνητο. Σίγουρα, όλοι έχετε μια παρόμοια εμπειρία να θυμάστε. Και σίγουρα, όλοι ξαναμαλακιστήκαμε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στο τιμόνι. Προς Θεού, ούτε ξέρω, ούτε συνδέω με τα παραπάνω ό,τι έγινε με τον Mad Clip. Αυτό που θέλω να σας γράψω με τον πιο απλό τρόπο και όπως βγαίνει απ’ την καρδιά μου, αδέλφια μου είναι πως είναι μαλακία να σκοτώνεσαι στην άσφαλτο -άδικη μαλακία.
Δεν είναι θέμα προσωπικής επιλογής και των συνεπειών της. Στεναχωρείς ανθρώπους που αγαπάς και σ’ αγαπούν, μας στερείς από αυτά που θα κατάφερνες (ειδικά στις περιπτώσεις του Πίτερ και του Παντελή απ’ την τέχνη τους που έβγαινε απ’ την ψυχή) και κάνεις την πραγματικότητα να φαίνεται ακόμη πιο απάλευτη. Έχεις, λοιπόν, το δικαίωμα να είσαι όσο μαλάκας θες -κι εγώ είμαι φουλ. Συνοδεύεται, όμως, απ’ την υποχρέωση να μην είσαι μαλάκας σ’ εκείνους που σ’ αγαπούν και είσαι, μπορεί και η ζωή τους.
Αδέλφια, οι δρόμοι στην Ελλάδα είναι σκατά για οδήγηση -σκεφτείτε για κόντρες… Τα περισσότερα super cars που κυκλοφορούν (εκτός, αν το πήρες καινούριο, οπότε έλα να γίνουμε φίλοι) είναι δεύτερο-τρίτο χέρι με τον προηγούμενο Νίκι Λάουντα να μπερδεύει το Ντράφι με το ντριφτ, πριν τα παραδώσει. Εσύ, παραδέξου, ότι δεν είσαι ο Μάηκολ Νάιτ της ασφάλτου… Ε, βάλε και το αλκοόλ στην εξίσωση και …καλώς τα παιδιά.
Πηγή : znews.gr
